അവസാന നാഴിക
അറിയപ്പെടാത്ത
ഇരട്ടകളെ വെറുതേ വിടുന്നതാണ് നല്ലത്, ഉറങ്ങുന്ന
നായ്ക്കളെപ്പോലെ.
--- വില്യം റൈറ്റ്, 'അങ്ങനെ ജനിച്ചവർ'
പാരമ്പര്യം, മുൻഗണന, വക്രത, തെരഞ്ഞെടുപ്പ്
എന്നിവകളെ സംബന്ധിച്ച ദേശീയ ചർച്ചകൾക്കുള്ള പ്രകോപനമല്ലാ, സാധാരണ ഗതിയിൽ, അവ്യക്തമായ ജനനേന്ദ്രിയത്തോടെ ജനിക്കുന്ന
രണ്ടായിരത്തിലൊരു കുഞ്ഞിന്റെ ലിംഗ രൂപം പ്രകൃതിസഹജമാണോ, ആർജ്ജിതമാണോ
എന്ന കാര്യം. എന്നാൽ, ലൈംഗിക സ്വത്വം (സംഭോഗപങ്കാളികളുടെ കാര്യത്തിലുള്ള മുൻഗണനയും
തെരഞ്ഞെടുപ്പും) സഹജമാണോ, ആർജ്ജിതമാണോ എന്നത്, തീർച്ചയായും, ദേശീയതലത്തിൽ
ചർച്ചചെയ്യപ്പെടുന്നതാണ്. 1950കളിലും '60കളിലും, കുറച്ചു കാലത്തേക്ക്, ഈ ചർച്ചയ്‌ക്കൊരു അവസാനതീർപ്പുണ്ടായതായി തോന്നി. ലൈംഗികമായ പ്രാഥമ്യം
(അതായത്, 'ഋജുത്വ'ത്തിനെതിരേ 'സ്വവർഗ്ഗരതി')
സഹജമല്ല, ആർജ്ജിതമാണെന്ന സിദ്ധാന്തമാണ് സൈകയാട്രിസ്റ്റുകളുടെ
ഇടയിൽ പ്രബലമായ് നിലനിന്നിരുന്നത്. മാനസികമായ പിരിമുറക്കത്തിൽനിന്നുള്ള
ഉൽക്കണ്ഠയുടെ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ആവിഷ്‌കരണമായാണ് സ്വവർഗ്ഗരതി
ചിത്രീകരിക്കപ്പട്ടത്. 1956ൽ, സൈക്കയാട്രിസ്റ്റ് സാൻഡോർ ലോറൻഡ് എഴുതി: "സ്വവർഗ്ഗരതി
ശീലമാക്കിയവർ, എല്ലാ വക്രബുദ്ധികളെയും പോലെ, മനോരോഗികളാണെന്നത് മിക്ക മനസികാപഗ്രഥന വിദഗ്ദ്ധരും ഒരുപോലെ
സമ്മതിക്കുന്നുണ്ട്." അറുപതുകളുടെ അവസാനം മറ്റൊരു സൈക്കയാട്രിസ്റ്റ് എഴുതി:
"സ്വവർഗ്ഗസ്നേഹിയുടെ യഥാർത്ഥ ശത്രു [അവന്റെ] വക്രതയല്ല; അവനു സഹായം ലഭിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യതയെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയാണ്; ഒപ്പം, ചികിത്സ ഒഴിവാക്കാൻ അവനെ
പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന മാനസികമായ ആത്മപീഡനരതിയും."
*
സാമൂഹികമാറ്റത്തിനുള്ള ത്വരയേക്കാളുപരി, മടുപ്പാണ് ഗേ ജീൻ അന്വേഷിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രേരണയായത്. നാഷണൽ ക്യാൻസർ ഇൻസ്റ്റിട്യൂട്ടിലെ ഗവേഷകൻ, ഡീൻ ഹാമർ, വിവാദമുണ്ടാക്കാൻ പുറപ്പെട്ടതായിരുന്നില്ല. എന്തിന്, പരസ്യമായ് ഗേ ആയിരുന്ന അദ്ദേഹം, തന്നെത്തന്നെ തിരയുകയുമായിരുന്നില്ല. ഒരു തരത്തിലുമുള്ള സ്വത്വത്തിന്റെയും --- ലൈംഗികമായാലും, അതല്ലാത്തതായാലും --- ജനിതകശാസ്ത്രത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് പ്രത്യേകിച്ച് താൽപ്പര്യമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. "തറ മുതൽ മച്ചു വരെ കുപ്പികളും ഫ്ലാസ്കുകളും കുഴഞ്ഞുമറിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന, പൊതുവേ ശാന്തമായ, ഒരമേരിക്കൻ സർക്കാർ ലാബിൽ", അദ്ദേഹം മെറ്റാലോതയോനിൻ (MT) എന്ന ജീനിന്റെ നിയന്ത്രണം നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്, സ്വസ്ഥവും സുരക്ഷിതവുമായിരിക്കുകയായിരുന്നു. വിഷമയമായ ചെമ്പ്, നാകം മുതലായ സാന്ദ്രത കൂടിയ ലോഹങ്ങളോട് സംവേദനം ചെയ്യാൻ കോശങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നതാണ് MT.
1991ലെ ഉഷ്ണകാലം. ഹാമർ ഓക്സ്ഫോർഡിലേക്ക്‌ പറക്കുന്നു --- ജീൻ നിയന്ത്രണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ശാസ്ത്രസെമിനാറിൽ സംസാരിക്കാൻ. അദ്ദേഹം സാധാരണ ചെയ്യാറുള്ള ഗവേഷണപ്രഭാഷണമാണത്. പതിവു പോലെ, ഇത്തവണയും പ്രഭാഷണം നല്ല രീതിയിൽ സ്വീകാര്യമായി. പക്ഷേ, ചർച്ചകൾക്കായി വേദി തുറന്നു കൊടുത്തപ്പോൾ ഉയർന്നു വന്ന ചോദ്യങ്ങൾ, ഒരു ദശാബ്ദത്തിനു മുമ്പ് താൻ ചെയ്ത പ്രഭാഷണത്തെ തുടർന്നുണ്ടായ അതേ ചോദ്യങ്ങളായിട്ടാണ് അദ്ദേഹത്തിന് അനുഭവപ്പെട്ടത്. പഴയ അനുഭവത്തിൻ്റെ ഈ പുനരാവർത്തനം അദ്ദേഹത്തെ അത്യന്തം വിഷാദവാനാക്കി. അടുത്ത പ്രഭാഷകൻ, മറ്റൊരു ലാബിൽനിന്നുള്ള, മത്സരാർത്ഥിയായിരുന്നു. അയാളാകട്ടേ, ഹാമറിന്റെ ഗവേഷണത്തെ സ്ഥിരീകരിക്കുകയും, കൂടുതൽ മുമ്പോട്ടു കൊണ്ടുപോവുകയുമാണുണ്ടായത്. അത് ഹാമറിനുണ്ടായ വിരസതയും വിഷാദവും ഘനീഭവിപ്പിച്ചു. "ഇനിയുമൊരു പത്തുകൊല്ലം കൂടി ഞാൻ ഇതേ ഗവേഷണത്തിൽത്തന്നെ തുടരുകയാണെങ്കിൽപ്പോലും, എനിക്ക് ആകെ പ്രതീക്ഷിക്കാൻ കഴിയുക, നമ്മുടെ [ജനിതക] മാതൃകയുടെ ഒരു ത്രിമാന രൂപം നിർമ്മിക്കാമെന്നതു മാത്രമാണ്. അത് അത്ര വലിയൊരു ജീവിതലക്ഷ്യമായ് [എനിക്കു] തോന്നിയില്ല."
പരിപാടിയിലെ ഇടവേളയിൽ ഹാമർ, സ്വപ്നാടനത്തിലെന്നപോലെ, മഥിക്കപ്പെടുന്ന മനസ്സോടെ, പുറത്തേക്കിറങ്ങി; ഹൈ സ്ട്രീറ്റിലെ ഗുഹപോലുള്ള ബ്ലാൿവെൽ പുസ്തകക്കടയുടെ മുമ്പിലെത്തിയപ്പോൾ, അവിടെ നിന്നു. പുസ്തകശാലയുടെ കേന്ദ്രീകൃതമായിരിക്കുന്ന മുറികൾ ഓരോന്നിലേക്കായി, ജീവശാസ്ത്രഗ്രന്ഥങ്ങൾ മറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ട്, അദ്ദേഹം ഇറങ്ങിപ്പോയി. രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ അദ്ദേഹം വാങ്ങിച്ചു. അവയിലൊന്ന് ഡാർവ്വിന്റെ "മനുഷ്യോൽപ്പത്തി: ലൈംഗികതയുമായ് ബന്ധപ്പെട്ട നിർദ്ധാരണം" എന്ന പുസ്തകമായിരുന്നു. ഡാർവ്വിന്റെ, 1871ൽ പ്രസിദ്ധീകൃതമായ, ഈ പുസ്തകം മനുഷ്യൻ വന്നത് ആൾക്കുരങ്ങു പോലുള്ളൊരു പൂർവ്വികനിൽനിന്നാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടതിന്റെ പേരിൽ വിവാദങ്ങളുടെ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റുയർത്തിയിരുന്നു (ജീവോൽപ്പത്തിയിൽ, മനുഷ്യോൽപ്പത്തിയുടെ പ്രശ്നം ഡാർവ്വിൻ തൊടാതെ വിട്ടിരുന്നു; മനുഷ്യോൽപ്പത്തിയിൽ അദ്ദേഹം ഇതേ പ്രശ്നത്തെ നേർക്കുനേർനിന്ന് നേരിട്ടു).
സാഹിത്യബിരുദവിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് 'യുദ്ധവും സമാധാനവും' ഏതുപോലെയാണോ, അതുപോലെയാണ് ജീവശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർക്ക് 'മനുഷ്യോൽപ്പത്തി'. മിക്കവാറും എല്ലാ ജീവശാസ്ത്രകാരന്മാരും ഈ പുസ്തകം വായിച്ചതായി അവകാശപ്പെടും; അല്ലെങ്കിൽ, അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയമെന്തെന്ന് അറിയാമെന്നു ഭാവിക്കും. പക്ഷേ, ചുരുക്കം ചിലരേ അതിന്റെ താളുകൾ തുറന്നു നോക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ. ഹാമറും അതു വായിച്ചിരുന്നില്ല. ലൈംഗികത, സംഭോഗപങ്കാളികളുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്, അധികാരപരമായപെരുമാറ്റങ്ങൾക്കും സാമൂഹികസംവിധാനത്തിനും മേലുള്ള അതിന്റെ സ്വാധീനം എന്നിവക്കു വേണ്ടി പുസ്തകത്തിന്റെ സാരമായൊരു ഭാഗം ഡാർവ്വിൻ ചെലവഴിച്ചതു കണ്ട് ഹാമർ വിസ്‌മയിച്ചു പോയി. ലൈംഗിക പെരുമാറ്റത്തെ പാരമ്പര്യം ശക്തമായ് സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ഡാർവ്വിന് വ്യക്തമായ് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു. എങ്കിലും, ലൈംഗിക വ്യവഹാരത്തിന്റേയും ഇഷ്ടങ്ങളുടേയും ജനിതകസ്വാധീനങ്ങൾ --- "ലൈംഗികതയുടെ അന്തിമഹേതു" --- അദ്ദേഹത്തിന് അജ്ഞാതമായിത്തന്നെ നിലകൊണ്ടു.
ഇക്കാലത്ത്, പക്ഷേ, ലൈംഗിക വ്യവഹാരങ്ങൾ, അല്ലെങ്കിൽ ഏതു പെരുമാറ്റവും, ജീനുകളുമായ് ബന്ധമുള്ളതാണെന്ന ചിന്ത പ്രചാരത്തിലില്ലായിരുന്നു. ഹാമർ വാങ്ങിയ രണ്ടാമത്തെ പുസ്തകം റിച്ചാർഡ് ലെവോൺടിനിന്റേതായിരുന്നു: 'നമ്മുടെ ജീനുകളില്ലാത്തവ: ജീവശാസ്ത്രം, പ്രത്യയശാസ്ത്രം, മനുഷ്യപ്രകൃതി'. 1948ൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട ഈ പുസ്തകത്തിലെ വീക്ഷണം ഡാർവ്വിന്റേതിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. മനുഷ്യസ്വഭാവത്തിലെ ഭൂരിഭാഗവും ജീവശാസ്ത്രപരമായ് നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന ആശയത്തെ ലെവോൺടിൻ, പ്രസ്തുത പുസ്തകത്തിലൂടെ, ആക്രമിക്കുകയുണ്ടായി. ജനിതകപരമായ് നിശ്‌ചയിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് നാം കരുതുന്ന മനുഷ്യസ്വഭാവഘടകങ്ങൾ, ലെവോൺടിനിന്റെ വാദമനുസരിച്ച്, വസ്തുനിഷ്ഠമല്ല; അവ തന്ത്രപരമായ് ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടി മെനഞ്ഞവയാണ് --- അധികാരവ്യവസ്ഥകളെ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ള സംസ്കൃതിയുടെയും സമൂഹത്തിന്റെയും നിർമ്മിതികളാണ്. "സ്വവർഗ്ഗരതിക്ക് ജനിതകാടിസ്ഥാനമുണ്ടെന്നുള്ളതിന് അംഗീകൃതമായ തെളിവുകളൊന്നുമില്ല --- കെട്ടുകഥ മാത്രമാണത്,"ലെവോൺടിൻ എഴുതി. ജീവോൽപ്പത്തിയെ സംബന്ധിച്ച് ഡാർവ്വിൻ പൊതുവേ ശരിയായിരുന്നു --- മനുഷ്യസ്വത്വവികാസത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ അല്ല.
ഇവയിൽ ഏതു സിദ്ധാന്തമാണ് ശരി? ചുരുങ്ങിയത് ഹാമറിനെ സബന്ധിച്ചെങ്കിലും, ലൈംഗിക അഭിവിന്യാസം വളരെയേറെ അടിസ്ഥാനപരമാകയാൽ, തീർത്തും സാംസ്കാരികപ്രേരണകൾകൊണ്ടു മാത്രം അതു നിർമ്മിക്കിക്കപ്പെടുകയില്ല. "എന്തുകൊണ്ടാണ് ലെവോൺടിൻ, പ്രബലനായൊരു ജനിതകശാസ്ത്രജ്ഞൻ, സ്വഭാവം പരമ്പരാഗതമായ് ആർജ്ജിക്കപ്പെടില്ലെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നത്?" ഹാമർ ആലോചനയിലായി. "സ്വഭാവത്തെ ജീനുകൾ സ്വാധീനിക്കുന്നില്ലെന്ന് പരീക്ഷണശാലയിൽ തെളിയിക്കാൻ പറ്റാത്തതുകൊണ്ട്, അതിനെതിരെ അദ്ദേഹമൊരു രാഷ്ട്രീയവാദം എഴുതിയാണോ? ഒരു പക്ഷേ, യഥാർത്ഥ ശാസ്ത്രത്തിന് ഇവിടെയൊരിടമുണ്ടായിരിക്കണം." ലൈംഗികവ്യവഹാരത്തിന്റെ ജനിതകശാസ്ത്രത്തെ സംബന്ധിച്ച ഒരതിവേഗതീവ്രപഠനത്തിന് ഹാമർ തുനിഞ്ഞിറങ്ങി. പര്യവേക്ഷണത്തിനായ് അദ്ദേഹം തന്റെ ലാബിലേക്ക് തിരിച്ചു. കഴിഞ്ഞകാലത്തു നിന്ന്, പക്ഷേ, പഠിക്കാൻ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. 1966 മുതൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട ശാസ്ത്രമാസികകളുടെ വിവരശേഖരത്തിൽ, "സ്വവർഗ്ഗരതി", "ജീൻ' എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനങ്ങൾ പരതിയപ്പോൾ ഹാമറിന് കിട്ടിയത് 14 എണ്ണമായിരുന്നു. അതിനു വിരുദ്ധമായ്, മെറ്റാലോതയോനിനു വേണ്ടി തിരഞ്ഞപ്പോൾ കിട്ടിയതോ, 654ഉം.
എങ്കിലും, ശാസ്ത്രസാഹിത്യത്തിൽ പാതിമറഞ്ഞിരുന്ന, പ്രലോഭനീയമായ, ചില സൂചനകൾ ഹാമറിന് ലഭിച്ചു; 1980കളിൽ, ഒരു മനഃശാസ്ത്രപ്രഫസർ, ജെ. മൈക്കേൽ ബെയ്‌ലി, ഇരട്ടകളെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു പരീക്ഷണത്തിലൂടെ, ലൈംഗിക അഭിവിന്യാസത്തിന്റെ ജനിതകശാസ്ത്രം പഠിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. ബെയ്‌ലിയുടെ സമ്പ്രദായം ചിരസമ്മതമായ ഒന്നായിരുന്നു: ലൈംഗിമായ ആഭിമുഖ്യം ഭാഗികമായെങ്കിലും പരമ്പരാഗതമെങ്കിൽ, നല്ലൊരു ശതമാനം സർവ്വസമാന ഇരട്ടകളിൽ, അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഇരട്ടകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്‍തമായി, രണ്ടു പേരും 'ഗേ' ആയിരിക്കേണ്ടതാണ്. 'ഗേ മാസികകളിലും പത്രങ്ങളിലും തന്ത്രപരമായ് പരസ്യം ചെയ്യുക വഴി, ബെയ്‌ലി 110 ആൺ ഇരട്ടകളെ തെരഞ്ഞെടുത്തു. ഈ ജോഡികളിലെ ഒന്നെങ്കിലും ഗേ ആയിരുന്നു (ഇന്നിത് പ്രയാസമുള്ളതാണെന്ന് തോന്നുന്നുവെങ്കിൽ, 1978ൽ ഈ പരീക്ഷണം നടത്തുന്നത് സങ്കൽപ്പിക്കുക. അക്കാലത്ത്, ആണുങ്ങൾ അങ്ങനെ പരസ്യമായ് വെളിപ്പെട്ടിരുന്നില്ല; സ്വവർഗ്ഗസംഭോഗം ചില സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ശിക്ഷ കിട്ടുന്ന കുറ്റവുമായിരുന്നു).
(2) ഗർഭപാത്രപരിസ്ഥിതിയും, ഗർഭകാലവികകാസവേളയിലെ സ്വാധീനങ്ങളും ഒന്നാകുന്നതാകാം ഈ യോജിപ്പിനു കാരണം. പക്ഷേ, ഇതേ പരിതഃസ്ഥിതികളിലുടലെടുക്കുന്ന, സർവ്വസമാനരല്ലാത്ത ഇരട്ടകളിൽ ഈ ഐക്യത്തിന്റെ തോത് കുറവാണെന്നത് അത്തരം വാദങ്ങൾക്കെതിരാണ്. സാധാരണ ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഈ ഐക്യത്തിന്റെ തോത്, സ്വവർഗ്ഗപ്രേമികളായ സഹോദരരിലുള്ളതിനേക്കാൾ കുറവാണെന്നത്, (സർവ്വസമാന ഇരട്ടകളിലേതിനേക്കാൾ കുറവാണിതെങ്കിലും) സംഗതി ജനിതകപരമാണെന്ന വാദത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നു. ലൈംഗികാഭിമുഖ്യം നിർണ്ണയിക്കുന്നത് പരിസ്ഥിതിപരവും ജനിതകപരവുമായ ഘടകങ്ങളുടെ ഒരു മിശ്രണമാണെന്ന് ഭാവിപഠനങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തിയേക്കാം; പക്ഷേ, ജീനുകളാണ് പ്രധാന ഘടകങ്ങളെന്നത് നിലനിൽക്കാനാണ് സാദ്ധ്യത.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ